هارون یکی از خلفای ستمگر عباسی هم دوره با امام موسی ابن جعفر (علیه السلام) از بیم محبوبیت و نفوذ امام، کسانی را در مدینه بر حضرت گماشته بود تا از آنچه در گوشه و کنار خانه امام (علیه السلام) می‌گذرد، وی را آگاه کنند. او از محبوبیت بسیار و معنویت نافذ امام (علیه السلام) سخت بیمناک بود. نفوذ معنوی امام موسی (علیه السلام) در دستگاه حاکم به حدی بود که کسانی مانند علی بن یقطین صدراعظم (وزیر) دولت عباسی، از دوستداران حضرت موسی بن جعفر (علیه السلام) بودند و به دستورات حضرت عمل می‌کردند. سرانجام بدگوئیهائی که اطرافیان از امام کاظم (علیه السلام) کردند در وجود هارون کارگر افتاد. وی در سفری نیز که در سال ۱۷۹ق به حج رفت، بیش از پیش به عظمت معنوی امام (علیه السلام) و احترام خاصی که مردم برای امام موسی الکاظم (علیه السلام) قائل بودند، پی برد. هارون سخت از این جهت، نگران شد. وقتی به مدینه آمد و قبر منور پیامبر اکرم صلیالله علیه و آله و سلم را زیارت کرد، تصمیم بر جلب و دستگیری امام (علیه السلام) یعنی فرزند پیامبر صلیالله علیه و آله و سلم گرفت. وقتی قرار شد آن حضرت را از مدینه به بصره آورند، دستور داد چند کجاوه به کجاوه امام (علیه السلام) ببندند و بعضی را نابهنگام و از راههای دیگر ببرند، تا مردم ندانند که امام (علیه السلام) را به کجا و با کدام کسان بردند، تا یأس بر مردمان چیره شود و به نبودن رهبر حقیقی خویش خو گیرند و سر به شورش و بلوا برندارند و از تبعیدگاه امام (علیه السلام) بی‌خبر بمانند. و این همه بازگوکننده بیم و هراس دستگاه بود. هارون، امام موسی کاظم (علیه السلام) را - با چنین احتیاط‌ها و مراقبتهایی - از مدینه تبعید کرد و چندین سال امام (علیه السلام) از این زندان به آن زندان انتقال می‌یافت. شگفت آنکه، هارون با توجه به شخصیت والای موسی بن جعفر (علیه السلام) پس از درگذشت و شهادت امام علیهالسلام نیز اصرار داشت تا مردم این خلاف حقیقت را بپذیرند که حضرت موسی بن جعفر (علیه السلام) مسموم نشده بلکه به مرگ طبیعی از دنیا رفته است.
هارون یکی از خلفای ستمگر عباسی هم دوره با امام موسی ابن جعفر (علیه السلام) از بیم محبوبیت و نفوذ امام، کسانی را در مدینه بر حضرت گماشته بود تا از آنچه در گوشه و کنار خانه امام (علیه السلام) می‌گذرد، وی را آگاه کنند. او از محبوبیت بسیار و معنویت نافذ امام (علیه السلام) سخت بیمناک بود. نفوذ معنوی امام موسی (علیه السلام) در دستگاه حاکم به حدی بود که کسانی مانند علی بن یقطین صدراعظم (وزیر) دولت عباسی، از دوستداران حضرت موسی بن جعفر (علیه السلام) بودند و به دستورات حضرت عمل می‌کردند. سرانجام بدگوئیهائی که اطرافیان از امام کاظم (علیه السلام) کردند در وجود هارون کارگر افتاد. وی در سفری نیز که در سال ۱۷۹ق به حج رفت، بیش از پیش به عظمت معنوی امام (علیه السلام) و احترام خاصی که مردم برای امام موسی الکاظم (علیه السلام) قائل بودند، پی برد. هارون سخت از این جهت، نگران شد. وقتی به مدینه آمد و قبر منور پیامبر اکرم صلیالله علیه و آله و سلم را زیارت کرد، تصمیم بر جلب و دستگیری امام (علیه السلام) یعنی فرزند پیامبر صلیالله علیه و آله و سلم گرفت. وقتی قرار شد آن حضرت را از مدینه به بصره آورند، دستور داد چند کجاوه به کجاوه امام (علیه السلام) ببندند و بعضی را نابهنگام و از راههای دیگر ببرند، تا مردم ندانند که امام (علیه السلام) را به کجا و با کدام کسان بردند، تا یأس بر مردمان چیره شود و به نبودن رهبر حقیقی خویش خو گیرند و سر به شورش و بلوا برندارند و از تبعیدگاه امام (علیه السلام) بی‌خبر بمانند. و این همه بازگوکننده بیم و هراس دستگاه بود. هارون، امام موسی کاظم (علیه السلام) را - با چنین احتیاط‌ها و مراقبتهایی - از مدینه تبعید کرد و چندین سال امام (علیه السلام) از این زندان به آن زندان انتقال می‌یافت. شگفت آنکه، هارون با توجه به شخصیت والای موسی بن جعفر (علیه السلام) پس از درگذشت و شهادت امام علیهالسلام نیز اصرار داشت تا مردم این خلاف حقیقت را بپذیرند که حضرت موسی بن جعفر (علیه السلام) مسموم نشده بلکه به مرگ طبیعی از دنیا رفته است.