نزول انجیل بر حضرت عیسی و زبور بر حضرت داوود
تاریخ وقوع: 12 رمضان
انجيل، كلمه اي يوناني به معني مژده است و مسيحيان از اين جهت آن را مژده ميدانند كه به اعتقاد آنها، حضرت عيسي(علیه السلام) خود را فداي مردم كرد تا همه ي مردم را از آتش دوزخ بخرد و اين كتبِ اناجيلِ آنها، مژدهي بهشت است. نام اين كتاب دوازده بار در قرآن مجيد ذكر شده است. قرآن، انجيل را كتاب خدا ميداند ولي آن انجيلي را كتاب آسماني ميخواند كه مشتمل بر احكام و تكاليف بشر باشد؛ زندگي او را تنظيم كند و سر و سامان بخشد، چنانكه شأن اديان الهي است. گويند: انجيلهاي كنوني نزد مسيحيان چهار است: انجيل مَرقُس كه از همه ي اناجيل، قديمتر است و به احتمال قوي در شهر انطاكيه در حدود سال‌هاي 70 - 65 ميلادي به تحرير درآمده است. انجيلِ متي و لوقا پس از مَرقُس و انجيلِ يوحَنّا، شصت سال پس از مسيح يعني سال 93 ميلادي نوشته شده است. لازم به ذكر است كه مسيحيان در كنار اين چهار انجيل، به مجموعه اي ديگر از مكتوبات و رسالات اعتقاد دارند كه به مجموعه ي آنها عهد جديد اطلاق مينمايند. به هر تقدير آنچه كه براي هدايت آدميان توسط حضرت عيسي(ع) آورده شده، از دسترس ما خارج است و آنچه كه به نام اناجيل در كتاب مقدس ديده ميشود، محصول تلاشِ مسيحيان و رسولان دورهي اول مسيحيت ميباشد.بنا به نقل ابن كثير، كتاب شريف «زبور» در دوازدهم ماه مبارك رمضان بر «داوود نبي» (علیه‌السلام) نازل گرديد.[1]
حضرت داود (علیه‌السلام) از پيامبران بزرگ بني اسرائيل است و در نبرد ميان طالوت و جالوت با اين كه خردسالي بيش نبود به ميدان رفت و جالوت ستمگر را به هلاكت رسانيد و سال‌هاي بعد به پيامبري و پادشاهي بني‌اسرائيل نايل شد.[2] كتاب شريف زبور، پس از چهارصد و هشتاد و دو سال از نزول كتاب شريف «تورات» بر حضرت موسی (علیه‌السلام) بر حضرت داوود نبي نازل شد.[3]
منبع: پایگاه دانشنامه اسلامی
[1] البدايه والنهايه (ابن كثير)، ج 2، ص 92.
[2] قصه‌هاي قرآن (سيد محمد صحفي)، ص 159.
[3] البدايه والنهايه، ج 2، ص 92.