اخراج حضرت آدم عليه السلام از بهشت
تاریخ وقوع: 1 ذی القعدهبنا به روايتي از امام صادق عليه‌السلام در نخستين روز ماه ذی القعده حضرت آدم عليه‌السلام از بهشت رانده شد و به امر پروردگار متعال به زمين هبوط كرد و چون در آن استقرار يافت، از كردار خويش و تبعات منفي آن بسيار ناراحت و اندوهگين شد و به مدت چهل شبانه‌روز در بالاي تپه "صفا" در كنار خانه خدا به سجده رفت و از فراق بهشت و دور شدن از جوار رحمت الهي، بسيار گريست.
تا اين كه جبرئيل امين بر وي نازل شد و توبه‌كردن را به وي آموخت و او را به غسل و طهارت و احرام و تلبيه و ساير أعمال حج آموزش داد و آدم عليه‌السلام از روز نهم ذي الحجه به أعمال حج پرداخت.[۱]
خداوند سبحان در چند جا از آيات قرآن مجيد به مسئله هبوط حضرت آدم عليه‌السلام و توبه وي اشاره كرد، از جمله در سوره بقره(2)، آيات 35 تا 38.
1- بحارالانوار علامه مجلسی، ج 11، ص 178؛ ج 98، ص 189 و ج 99، ص 35.