حضرت ابوطالب بن عبدالمطب (علیهما السلام) مانند بيشتر رُؤَساي قريش مردي تاجر بود و پس از درگذشت پدرش، عبدالمطلب (علیه السلام)، سرپرستي پيامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلّم) را از هشت سالگي بر عهده گرفت. در سفري كه حضرت محمد (صلی الله علیه و آله و سلّم) را براي تجارت با خود به شام برد، بشارت پيامبري آن حضرت را از راهبي به نام بُحيرا شنيد و در حراست از پيامبر (صلی الله علیه و آله و سلّم) تلاش بيشتري از خود نشان داد. پس از بعثت نيز، ابوطالب (علیه السلام)، ياور و پشتيبان هميشگي پيامبر (صلی الله علیه و آله و سلّم) بود و در حمايت از ايشان دريغ نميكرد. ابوطالب (علیه السلام) در حالي كه با ديگر مسلمانان در شِعْب ابوطالب در محاصره ي مشركان مكه بود، در گذشت. در همان سال حضرت خديجه (سلام الله علیها) همسر با وفاي پيامبر (صلی الله علیه و آله و سلّم) نيز وفات كرد و رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) بر اثر شدت غم و اندوه، آن سال را "عامُ الحزن" يعني سال حزن و اندوه ناميدند.