آيت اللَّه ميرزا محمدحسن شيرازي در نيمه ي جمادي الاولي سال 1230 ق در شيراز به دنيا آمد. از چهار سالگي شروع به تحصيل نمود و در 8 سالگي مقدمات را به پايان برد. وي در پانزده سالگي شرح لمعه را تدريس كرد و سپس عازم اصفهان گرديد. ميرزاي شيرازي در 29 سالگي وارد كربلا شد و پس از آن به نجف رفت و در درس شيخ اعظم، انصاري، شركت جست و از خواص شاگردان او شد. پس از فوت شيخ مرتضي انصاري در 1281 ق زعامت شيعه به ميرزاي بزرگ شيرازي محول گرديد و نزديك به 30 سال در اين مقام به رفع مشكلات مردم و ادارهي حوزه هاي علميه مشغول بود. مهمترين حادثه اي كه در ايام زعامتِ آن پيشواي بزرگ شيعه رُخ داد، قضيّه ي جنبش تنباكو بود. فتواي تاريخي ايشان در معاهده ي انحصار تنباكو در زمان ناصرالدين شاه، چنان مردم را به صحنه كشاند كه شاه قاجار، مجبور به فسخ قرارداد تنباكو گرديد. ميرزاي شيرازي همزمان با رهبري جامعه ي اسلامي، شاگردان بسياري را به جامعه ي اسلامي تقديم نمود و كتب متعددي را تاليف كرد. حضرات آيات عظام سيدمحمدكاظم يزدي، آخوندملامحمد كاظم خراساني، ميرزا محمدتقي شيرازي معروف به ميرزاي دوم، شيخ فضل اللَّه نوري، حاج ميرزا حسين نوري، ميرزا اسماعيل شيرازي و دهها عالم بزرگوار از جمله شاگردان اين فقيه بزرگوار ميباشند. سرانجام، ميرزاي بزرگ در 82 سالگي در سامرا چشم از جهان فرو بست. جسد مطهرش را از سامرا تا نجف با پاي پياده تشييع كردند و در آخر شعبان در جوارمرقد منور اميرالمؤمنين (علیه السلام) به خاك سپردند. از آن پس مجالس فاتحه در تمام شهرها برگزار گرديد. همه ي بازارها در اين ايام تعطيل بود و اين عزاداري تا نزديك به يك سال ادامه داشت.