ابوالفرج جمال الدين عبدالرحمن بن علي بن جوزي بغدادي معروف به ابن جوزي، فقيه، مفسّر، محدّث و واعظ است كه در طب، تاريخ، عرفان و اكثر فنون متداول نيز، متبحّر بوده است. در مجلس وعظ وي ازدحام جمعيت ايجاد ميشد و او را بسيار بديهه گو و حاضر جواب گفته اند. از كارهاي بيسابقه ي ابن جوزي، بيان يك دوره تفسير قرآن بر روي منبر است. همچنين ابنجوزي در مجالسي كه خليفه حاضر بود به موعظه ي وي ميپرداخت و هراسي به خود راه نميداد. تدريس، بخش مهمي از زندگي اجتماعي ابن جوزي را دربرميگرفت. وي استادي بزرگ و توانا بود و چنانكه خود ميگويد، در پنج مدرسه تدريس ميكرده است. ابن جوزي از سيزده سالگي به تاليف پرداخت و از آنجا كه تا پايان عمر از نوشتن باز نايستاد شمار آثارش را تا بيش از 380 كتاب و رساله ذكر كرده اند. اسبابُ النُّزول، روحُ الارواح، مولدُالنَّبي و النُطقُ المَفهوم و... از آن جمله اند. وفات ابنجوزي در 86 سالگي در بغداد واقع شد و در مقبره ي بابُ الحَرْب مدفون گرديد.