علي بن عباس بن جُريَح بغدادي، مُكَنَّي به ابوالحسن و معروف به ابن رومي و ابن جُرَيح از مشاهير شعراي اواخر قرن سوم هجري ميباشد كه با فصاحت و بلاغت شعر ميسرود. ابن رومي در جواني علوم متداول زمان خود را آموخت و در سرودن شعر نيز مهارتي بسيار يافت. از آن جا كه ابن رومي با ديدي انتقادي با مسايل اجتماعي برخورد ميكرد، اشعار او نشان دهندهي واقعيات ملموس جامعه ي آن روز است. وي هرچند كه در اشعار خود از الفاظ فصيح و زيبا استفاده ميكرد ولي داراي نوعي بددلي و بدفالي در زندگي بود؛ به طوري كه هرچه را كه به نظرش نامبارك ميآمد، ترك مينمود. هرچند آن چيز، خجسته نيز باشد. ابن رومي در زمان معتضدباللَّه، شانزدهمين خليفه ي عباسي، توسط وزير خليفه مسموم گرديد و درگذشت. گويند كه وزير از ترس هَجو ابن رومي وي را مسموم گردانيد.