| پیرزنی را ستمی درگرفت |
|
دست زد و دامن سنجر گرفت |
| کای ملک آزرم تو کم دیده‌ام |
|
وز تو همه ساله ستم دیده‌ام |
| شحنه مست آمده در کوی من |
|
زد لگدی چند فرا روی من |
| بیگنه از خانه برویم کشید |
|
موی کشان بر سر کویم کشید |
| در ستم آباد زبانم نهاد |
|
مهر ستم بر در خانم نهاد |
| گفت فلان نیم‌شب ای کوژپشت |
|
بر سر کوی تو فلانرا که کشت |
| خانه من جست که خونی کجاست |
|
ای شه ازین بیش زبونی کجاست |
| شحنه بود مست که آن خون کند |
|
عربده با پیرزنی چون کند |
| رطل زنان دخل ولایت برند |
|
پیره‌زنان را به جنایت برند |
| آنکه درین ظلم نظر داشتست |
|
ستر من و عدل تو برداشتست |
| کوفته شد سینه مجروح من |
|
هیچ نماند از من و از روح من |
| گر ندهی داد من ای شهریار |
|
با تو رود روز شمار این شمار |
| داوری و داد نمی‌بینمت |
|
وز ستم آزاد نمی‌بینمت |
| از ملکان قوت و یاری رسد |
|
از تو به ما بین که چه خواری رسد |
| مال یتیمان ستدن ساز نیست |
|
بگذر ازین غارت ابخاز نیست |
| بر پله پیره‌زنان ره مزن |
|
شرم بدار از پله پیره‌زن |
| بنده‌ای و دعوی شاهی کنی |
|
شاه نه‌ای چونکه تباهی کنی |
| شاه که ترتیب ولایت کند |
|
حکم رعیت برعایت کند |
| تا همه سر بر خط فرمان نهند |
|
دوستیش در دل و در جان نهند |
| عالم را زیر و زبر کرده‌ای |
|
تا توئی آخر چه هنر کرده‌ای |
