حسين بن عبداللَّه طيّبي ملقب به شرف الدين، در ادبيات عرب به ويژه در علوم معاني و بيان از بزرگان عصر خود به شمار ميرفت. وي به تدريس تفسير قرآن و روايت حديث اهتمام داشت و تفسير قرآن و شرح مشكات را در اينباره تأليف كرد. شرف الدين مردي فروتن و نيكوكار بود و با بدعتگزاران به شدت مخالفت ميورزيد. او در تعليم و تربيت جويندگان دانش و فضيلت، بسيار سختكوش و در دستگيري بينوايان و نيازمندان، سخاوتمند بود.