خاتم بخشی علی(علیه السلام)ونزول آيه ولايت(10ق)
تاریخ وقوع: 24 ذی الحجهحذيفة بن يمان از ياران معروف رسول خدا صلی الله علیه و آله روايت كرد: پيامبر اكرم صلی الله علیه و آله، دامادش حضرت علي علیه‌السلام را به يمن اعزام نموده بود و چون خودش قصد حجة الوداع كرد به علي علیه‌السلام پيام داد كه او نيز براي انجام حج به مكه رود.
آن دو در مكه معظمه به يكديگر رسيدند و ما در آن هنگام همراه رسول خدا صلی الله علیه و آله بوديم. روزي حضرت علي علیه‌السلام به جانب كعبه رفت و در آن جا به نماز مشغول بود و در آن هنگام مستمندي از راه رسيد و از مردم درخواست كمك مي‌كرد و چون به حضرت علي علیه‌السلام رسيد، آن حضرت در حال ركوع بود پس در همان حال انگشتر خود را از دستش بيرون آورد و آن را به مستمند بخشيد.
ما كه در حضور رسول خدا صلی الله علیه و آله بوديم، مشاهده نموديم كه بر آن حضرت آيه‌اي نازل گرديد و آن حضرت آيه جديدالنزول را براي ما قرائت كردند و آن عبارت بود از: «اِنَّما وَليكُمُ اللهَ وَ رَسُولُهُ وَالَّذينَ يقيمُونَ الصَّلاةَ وَ يؤتُونَ الزَّكاةَ وَ هُم راكِعُونَ».[۱]
پيامبر صلی الله علیه و آله براي نزول آيه، تكبير گفت و سپس به ما فرمود: برخيزيد برويم ببينيم اين صفاتي را كه خداوند متعال در اين آيه بيان كرده است، درباره چه كسي مي‌باشد؟ چون پيامبر صلی الله علیه و آله وارد مسجدالحرام گرديد، فرد مستمندي را ديد و از او پرسيد: از كجا مي‌آيي؟ گفت: از نزد آن مرد نمازگذار مي‌آيم كه حلقه انگشتري خود را در حال ركوع به من بخشيد. پيامبر صلی الله علیه و آله بار ديگر تكبير گفت و جلوتر رفت تا به علي علیه‌السلام رسيد كه در حال خواندن نماز بود. از او پرسيد: اي علي! امروز بر تو چه گذشت؟
حضرت علي علیه‌السلام داستان مرد نيازمند و انگشتربخشيدن خود به وي را براي رسول خدا صلی الله علیه و آله بازگو كرد و پيامبر صلی الله علیه و آله با شنيدن آن داستان براي بار سوم تكبير گفت.[۲]
اين فضيلت ديگري براي مولاي متقيان اميرمومنان علیه‌السلام است كه در قرآن مجيد بيان گرديد و خداوند متعال با نزول چنين آيه‌هايي، زمينه معرفي آن حضرت را براي جانشين رسول خدا صلی الله علیه و آله فراهم مي‌كرد تا پس از رحلت رسول خدا صلی الله علیه و آله امت اسلام بدون رهبر و پيشوا نمانند.
1- سوره مائده، آيه 55.
2- مسارالشيعه شیخ مفید، ص 23؛ الاقبال بالاعمال الحسنة سيد بن طاووس، ج 2، ص 241 و ص 368 و ص 371.
منبع: پایگاه دانشنامه اسلامی