عيد نوروز، ريشه در سنتهاي اقوام ايراني دارد كه به گذشته بسيار دور منتهي ميگردد و به نوشته تاريخ نگاران، پس از اسلام با تصرفات و تغييراتي كه در آن به عمل آمده تاكنون در ميان ايرانيان باقي مانده است. ايرانيان باستان معتقد بودند كه در ايام نوروز، ارواح مردگان به خانه ها باز ميگردند. به اين جهت مردم بايد خانه هاي خود را در اين ايام، پاكيزه كنند، فرشهاي زيبا بگسترانند و غذاي خوب طبخ نمايند. در صدر اسلام، ايرانياني كه در مركز خلافت به سر ميبردند طبق سنت ملي خويش به اين عيد پايبند بودند. در خبر است كه براي اميرالمومنين (علیه السلام) هديه نوروزي آوردند و نيز امام صادق (علیه السلام) فرمود: «در عيد نوروز حق تعالي در روز اَلَست، از ارواح بندگان پيمان گرفته است كه او را به يگانگي بپرستند و براي او شريكي قرار ندهند.
اين روز، اولين روز طلوع آفتاب، اولين روزِ وزيدن بادها و رويش گياهان ميباشد. در اين روز، جبرئيل بر حضرت رسول، وحي آورد و بعثت پيامبر از اين روز آغاز شد و پيامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلّم)، در چنين روزي، بتهاي كافران را نابود كرد، روزي است كه پيامبر اكرم (صلی الله علیه و آله و سلّم) در غدير خم براي ولايت اميرالمومنين (علیه السلام) از مردم پيمان گرفت. روزي كه آن حضرت بر خوارج نهروان پيروز شد و روزي است كه قائم ما اهلبيت (علیهم السلام) ظهور خواهد كرد." (بحار، ج 56، ص 119) سيدبن طاووس كه از دانشمندان بزرگ شيعه است درباره نوروز مينويسد: "و در چنين روزي مردم بايد همانند روز مبعث و غدير، با دعا و نماز و روزه به سپاسگزاري از افاضه نعمت بزرگ هستي بپردازند و با استعمال بهترين عطرها و پوشيدن تميزترين جامه ها به استقبال آن روند.