خيبَر، سرزمين حاصلخيزي در 32 فرسخي شمال مدينه، داراي هفت قلعه و بالغ بر بيست هزار سَكنه ي يهودي بود. يهوديان خيبر، همچون پايگاه دشمن در نقطه اي حساس در حكومت اسلامي، برضد اسلام عمل ميكردند. يهوديان فرصت طلب، عليرغم پيماني كه با مسلمانان داشتند، خيبر را كانون مبارزه با اسلام قرار داده و تا ميتوانستند، مشركان را بر ضد اسلام ميشوراندند و كمك ميكردند. پيامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلّم) تصميم گرفت اين آخرين كانون ضداسلامي دشمن در مدينه را نيز نابود كند و ريشه ي فتنه را درآوَرَد. پيامبر اكرم (صلی الله علیه و آله و سلّم) با هزار و ششصد نفر، با روش غافلگيرانه، خود را به قلعه هاي خيبَر رساندند. يهوديان به قلعه هاي خود پناه برده و قلعه ها را به روي خود بستند. مسلمانان قلعه ها را يكي پس از ديگري گشودند ولي فتح دو قلعه ي آخر ده روز به طول انجاميد. حضرت رسول اكرم (صلی الله علیه و آله و سلّم) پس از اين كه عده اي از اطرافيانش موفق به فتح آن دو قلعه نشدند، فرمود: فردا پرچم جنگ را به مردي ميدهم كه جنگجويى است كه فرار نميكند، خدا و رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلّم) را دوست دارد، خدا و رسولش نيز او را دوست دارند و خداي تعالي خيبر را به دست او فتح ميكند. فردا حضرت علي (علیه السلام) حاضر گشت و حضرت رسول (صلی الله علیه و آله و سلّم) پرچم را به دست او سپرد. حضرت علي (علیه السلام) به سوي خيبر شتافت و پس از آن كه پهلوانان يهود را به هلاكت رساند قلعه ي خيبر را به دست مبارك خويش فتح كرد.